Ik werk al anderhalf jaar als receptioniste bij een sportschool en fysiotherapie praktijk. We zijn een kleine sportschool met persoonlijke en professionele fysiotherapeuten. Al dat ik hier werk zijn een aantal blinde leden ontzettend lang lid bij ons. Allen hebben ze het zelfde ritueel met binnenkomen.
Ze zoeken naar het apparaat waar ze hun pasje doorheen moeten halen en ik vraag ze daarna of ik ze moet begeleiden naar de kleedkamer. Ik merk dat ze altijd erg zelfstandig willen zijn. Ze zullen mij niet vragen: ‘’goh ben ik al bijna bij het apparaat?’’ . Jan Spanjaard komt altijd alleen sporten op zaterdag ochtend. Als ik met een slaaphoofd ‘sochtends moet openen, blijf ik mij verbazen dat hij altijd zo op tijd is! Hij begroet me altijd blij en vraagt mij hoe het gaat en wat ik zoal heb gedaan. Het klinkt misschien stom, maar ik blijf het zo moeilijk vinden om te vragen wat hij heeft gedaan en of hij nog leuke plannen heeft staan voor het weekend. Ik vraag het ook eigenlijk bijna nooit en probeer er maar overheen te praten. Ook op de maandag avond komen er 2 dames sporten, waarvan 1 dame blind is. Ze praten altijd gezellig. Ik heb gehoord da t ze elkaar ook hebben ontmoet op de sportschool! Blijkbaar ,kijkt men dan meer naar interesses dan naar het uiterlijk. Ook een man komt regelmatig sporten. Hij komt altijd met zijn hondje, die ik dan vervolgens netjes aan de verwarming vastbind. Ik blijf het knap vinden dat men kan sporten zonder ook maar iets te kunnen zien. Je kunt namelijk zo een verkeerde beweging maken. Ik denk dat zij echt een betrouwbare omgeving moeten hebben en ook vaak al jaren op dezelfde plekken komen, omdat ze dan weten wie er zijn en de mensen kunnen vertrouwen. Wat mij ook opvalt is dat zo veel zelf willen doen! En ik nooit maar iets negatiefs uit hun mond hoor. Ik denk dat zij de ‘’kleine dingen’’ veel meer zien en van genieten. Hah, klinkt een beetje raar, maar zo is het wel. Ik krijg ook vaak het gevoel dat zo veel mensen met tegen zin naar de sportschool gaan, ‘’het moet’’, maar dat gevoel heb ik bij hun totaal niet. Ik merk ook dat ze het fijn vinden als mensen een praatje maken, terwijl andere mensen vaak het gevoel hebben dat men iets van die gene wil als een onbekende hem/ of haar aanspreekt.
Mijn bewondering blijft uitgaan dat deze mensen keer op keer met een lach op hun gezicht de sportschool binnen komen stappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten